Styl motylkowy – delfin

Początki tego stylu to 1952 rok, gdy FINA wyróżniła dwa style – klasyczny i motylkowy.
Uznawany za trudny i siłowy, przy bliższym poznaniu okazuje się wymagający, jeśli chodzi o koordynację, poczucie rytmu i techniczną dokładność. Jest drugim najszybszym po kraulu stylem pływackim. Praca kończyn dolnych w tym stylu charakteryzuje się jednoczesnymi kopnięciami, które rozpoczynają się w stawach biodrowych. Występuje kopnięcie w dół i górę. Praca nóg nie powinna wykraczać poza linię wyznaczoną przez tułów a stopy nie powinny łamać linii tafli wody pod koniec ruchu. Nie powinno się tak dziać ze względu na wyhamowywanie prędkości i tworzenie oporu. Najczęściej stosowaną koordynacją w tym stylu jest dwuuderzeniowa. Oznacza to, że na jeden cykl ruchowy ramion przypadają dwa kopnięcia nóg. Pierwsze kopnięcie następuję w momencie włożenia rąk do wody, jest ściśle połączone z wyjściem bioder w górę i obniżenie się klatki piersiowej w dół. Drugie kopnięcie następuje w momencie ruchu ramion w dół do bioder. Drugie kopniecie pełni funkcję pomocniczą, wspomaga wyjście ramion z wody a także ułatwia nabranie powietrza. Timing oddechowy wyznaczają ramiona, które przekraczają linie barków – wtedy oddech powinien być skończony.

Najczęstsze błędy popełniane w stylu motylkowym:

• Siłowe uderzanie ramion o taflę wody
• Wędrowanie kończyn dolnych głęboko pod wodę po zakończonej fazie nadwodnej ruchu – wzrasta w ten sposób dystans do pokonania
• Zbyt niskie przenoszenie ramion nad wodą, co powoduje, że opór wzrasta
• Branie oddechu w końcowej fazie przenoszenia ramion, co powoduje wytracanie prędkości przemieszczającego się ciała
• Krótkie pauzy po zakończeniu ruchu ramion, brak ciągłości w wytwarzaniu napędu

Opracowała Zuzanna Małkińska

Źródła:

Maciej Rakowski Nowoczesny trening pływacki 2008